Selecteer welke cookies je accepteert

‘Ik werk hier al achttien jaar en ben dus een beetje de oude rot van ons team. Ik vind het ook prima hoor, als mensen mij zo noemen. Nog steeds fiets ik met plezier naar het werk. Een groot deel van mijn werk zou ik ook vrijwillig willen doen, dat blijft voor mij de graadmeter dat ik op de goede plek zit. Wat helpt, is de vrijheid die je bij ZwolleDoet! krijgt. Mijn werktijden kan ik in grote lijnen zelf bepalen. Een keer langer doorwerken of een dag wisselen, het kan allemaal. Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheden en richt zijn werkweek daarnaar in.

Omdat ik al jaren bij ZwolleDoet! werk, word ik steeds vaker gevraagd om mijn ervaring te delen. Bijvoorbeeld voor het begeleiden van stagiairs. Je kunt het zo gek niet bedenken, of ik heb het al eens gehoord of meegemaakt.

En toch kan ik me de laatste jaren weer verbazen over hulpvragen die binnenkomen. Daaraan merk ik dat de complexiteit van de samenleving is toegenomen. Vroeger was er meer hulp en konden mensen in psychische nood eerder ergens terecht. Mensen moeten nu langer thuis blijven wonen en als ze dan toch ergens zijn opgenomen, gaan ze veel eerder dan voorheen weer terug naar huis. De kans dat iemand dan tussen wal en schip valt, is groot.’

‘Iedereen heeft iets te geven’

‘Ik geloof dat ieder mens iets te geven heeft. Gerda bijvoorbeeld, is een hulpvrager die weet wat ze wil. Voor vrijwilligers die haar helpen – ze maakt kunst en vanwege fysieke beperkingen heeft ze daar hulp bij nodig – is het soms even aftasten hoeveel ruimte zij zelf kunnen innemen. Een ideale situatie voor studenten Social Work. Eén van mijn taken is namelijk het werven, inzetten en begeleiden van studenten die een sociale studie volgen. Deze studenten zet ik geregeld in bij Gerda. Dan heeft zij hulp en komen de studenten in aanraking met het onderwerp grenzen bewaken. Heel interessant, blijkt tijdens de intervisiebijeenkomsten die ik organiseer. Win-win dus.

Dat persoonlijke contact, per situatie kijken wie daar past, mensen koppelen die elkáár verder kunnen helpen, dat is typisch ZwolleDoet!’

‘Ik zie en herken de worsteling’

‘Ik heb zelf best veel geluk gehad in mijn leven. Ik vind het treurig om te zien hoe veel pech andere mensen kunnen hebben. Dat ze vastlopen, hoezeer ze ook hun best doen om er wat van te maken. Dat maakt iets in mij los. Ik zie en herken die worsteling. Maar, ik kan het ook van me af zetten. Ik kan iemands wereld niet helemaal veranderen, maar ik kan wel meelopen en iets kleins doen. En dat pakt vaak heel mooi uit.’